Nulla erit controversia. Memini me adesse P. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Bork Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ut id aliis narrare gestiant? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Cur post Tarentum ad Archytam? Duo Reges: constructio interrete.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Immo alio genere; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Si longus, levis;

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Solum

praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Primum quid tu dicis breve?

Sed quae tandem ista ratio est? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Primum divisit ineleganter; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Sin aliud quid voles, postea.

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Sed haec omittamus; Sit enim idem caecus, debilis. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Murenam te accusante defenderem. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Hoc non est positum in nostra actione. Cur id non ita fit? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata

opinione laetentur? Hic nihil fuit, quod quaereremus.