Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Ut aliquid scire se gaudeant? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Hoc non est positum in nostra actione. Tanta vis admonitionis inest in locis; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Tum mihi Piso: Quid ergo? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Sed fortuna fortis; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. In schola desinis. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Vitae autem

degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Dici enim nihil potest verius. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quae duo sunt, unum facit. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Eaedem res maneant alio modo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Duo Reges: constructio interrete. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Contineo me ab exemplis. Quo modo autem philosophus loquitur? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nec hoc ille non vidit, sed verborum

magnificentia est et gloria delectatus.

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. A mene tu? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?