Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quorum altera prosunt, nocent altera. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;

Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ut aliquid scire se gaudeant? Quid adiuvas? Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Cur id non ita fit? Quis est tam dissimile homini. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid me istud rogas? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Semper

enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Igitur ne dolorem quidem. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Immo videri fortasse.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Sedulo, inquam, faciam. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Laboro autem non sine causa; Nunc vides, quid faciat. Ut in geometria,

prima si dederis, danda sunt omnia. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Duo Reges: constructio interrete. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Sed haec in pueris; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Qualem igitur hominem natura inchoavit? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.