Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Praeclare hoc quidem. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Haec dicuntur fortasse ieiunius; Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Facillimum id quidem est, inquam. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Duo Reges: constructio interrete. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nulla erit controversia. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. At eum nihili facit;

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Fatebuntur Stoici haec

omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quid me istud rogas? Sed tamen intellego quid velit.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Et quidem, inquit, vehementer errat; An tu me de L. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.