Nam de isto magna dissensio est. Nescio quo modo praetervolavit oratio. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quibusnam praeteritis?

Iam in altera philosophiae parte. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Sed quid sentiat, non videtis.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Rationis enim perfectio est virtus; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Duo Reges: constructio interrete. Et quidem, inquit, vehementer errat; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus

comparandarum voluptatum diceretur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Suo genere perveniant ad extremum; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Illi enim inter se dissentiunt. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si

aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.