Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Duo Reges: constructio interrete. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Dici enim nihil potest verius.

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Deinde dolorem quem maximum? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Dat enim intervalla et relaxat. Perge porro; Audeo dicere, inquit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Bork At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Id mihi magnum videtur. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quare si

potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse.

Si longus, levis dictata sunt. Age sane, inquam. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;

Itaque his sapiens semper vacabit. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Ego vero isti, inquam, permitto. Quae cum essent dicta, discessimus. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Sed residamus, inquit, si placet. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Sint ista Graecorum; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Summus dolor plures dies manere

non potest?

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Hoc non est positum in nostra actione. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; At iam decimum annum in spelunca iacet. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.