Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Ut id aliis narrare gestiant? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. At enim hic etiam dolore. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quid nunc honeste dicit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Esse enim, nisi eris, non potes. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Duo Reges: constructio interrete. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam.

Dicet

pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Etiam beatissimum? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Id est enim, de quo quaerimus. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ut aliquid scire se gaudeant? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. An tu me de L. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Primum quid tu dicis breve? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Bonum patria: miserum exilium. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sed nimis multa. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari

abiecerat. Non semper, inquam; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Sed ego in hoc resisto; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quae cum dixisset, finem ille. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Negare non possum. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?

Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.