Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Id enim natura desiderat. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Aliter autem vobis placet. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Illis videtur, qui illud non

dubitant bonum dicere -; Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quo modo autem philosophus loquitur? Et nemo nimium beatus est; Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. De quibus cupio scire quid sentias. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Qui enim

existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sit enim idem caecus, debilis. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Istic sum, inquit. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Duo Reges: constructio interrete. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Non laboro, inquit, de nomine. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.