Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Poterat autem inpune;

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sed ego in hoc resisto; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Philosophi autem in suis lectulis plerumque

moriuntur. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim.

Urgent tamen et nihil remittunt. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Dat enim intervalla et relaxat. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Ratio quidem vestra sic cogit. Facillimum id quidem est, inquam. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Sit hoc ultimum bonorum,

quod nunc a me defenditur; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Primum divisit ineleganter; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Dat enim intervalla et relaxat. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Ita credo. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Duo Reges: constructio interrete. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.