De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Bork Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Avaritiamne minuis? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur

inter principes civitatis, P. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Magna laus. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quod cum dixissent, ille contra. Duo Reges: constructio interrete. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Nihil ad rem! Ne sit sane; Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Cur deinde Metrodori liberos commendas? De hominibus dici non necesse est. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse

voluerunt? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Erat enim Polemonis. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.