Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quo modo autem philosophus loquitur?

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Quonam, inquit, modo? Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ecce aliud simile dissimile. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Hoc loco

discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Duo Reges: constructio interrete. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Quid est igitur, inquit, quod requiras? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Sed ad illum redeo. Cur haec eadem Democritus? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Non enim quaero quid

verum, sed quid cuique dicendum sit.

Si longus, levis; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quis istud possit, inquit, negare? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Certe non potest.