Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Duo Reges: constructio interrete. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Summus dolor plures dies manere non potest? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Confecta res esset. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Bork Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Tollitur beneficium,

tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Itaque contra est, ac dicitis; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Bork Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Quod iam a me expectare noli.

Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Cave putes quicquam esse verius. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri

voluptatem? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Si enim ad populum me vocas, eum.