Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quae cum essent dicta, discessimus. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quid, quod res alia tota est?

Nihil ad rem! Ne sit sane; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Sed ego in hoc resisto; Nihil illinc huc pervenit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Si enim ad populum me vocas, eum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ut in geometria, prima

si dederis, danda sunt omnia.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.

Duo Reges: constructio interrete. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ego in hoc resisto; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Pauca mutat vel plura sane; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Minime vero istorum quidem, inquit.