Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Contineo me ab exemplis. Itaque ab his ordiamur. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Dat enim intervalla et relaxat. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Cyrenaici quidem non recusant; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nam de isto magna dissensio est. Quo modo? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Prioris generis est docilitas, memoria;

At iam decimum annum in spelunca iacet. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos

diligimus. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Dat enim intervalla et relaxat. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Murenam te accusante defenderem. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Et nunc quidem quod

eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Duo Reges: constructio interrete.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?