Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Que Manilium, ab iisque M. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Equidem e Cn.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Cur, nisi quod turpis oratio est? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Tu enim ista lenius, hic

Stoicorum more nos vexat. Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Torquatus, is qui consul cum Cn. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Respondeat totidem verbis. Nam quid possumus facere melius? Id mihi magnum videtur.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Lorem ipsum dolor

sit amet, consectetur adipiscing elit. Suo genere perveniant ad extremum; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Duo Reges: constructio interrete. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.