Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Duo Reges: constructio interrete. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Iam in altera philosophiae parte. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Non igitur bene. Illi enim inter se dissentiunt. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Eam tum adesse,

cum dolor omnis absit; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere? Cur haec eadem Democritus? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quid iudicant sensus? Quis istud possit, inquit, negare?

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Ea possunt paria non esse. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Cave putes quicquam esse verius. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Itaque primos congressus

copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.