Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Torquatus, is qui consul cum Cn. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Avaritiamne minuis? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Duo Reges: constructio interrete. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Non est igitur summum malum dolor. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Si quae forte-possumus. Certe

non potest. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus;

Non potes, nisi retexueris illa. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Eaedem res maneant alio modo. At multis se probavit.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Non laboro, inquit, de nomine. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quae contraria sunt his, malane? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.