Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Ubi ut eam caperet aut quando?

Duo Reges: constructio interrete. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Bork

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Primum quid tu dicis breve? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. An hoc usque quaque, aliter in vita? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Si longus, levis; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Suo genere perveniant ad extremum; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Estne,

quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Quaerimus enim finem bonorum. Hos contra singulos dici est melius. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Quid de Pythagora? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Immo alio genere; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

An hoc usque quaque, aliter in vita? Venit ad extremum; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec

dicturum fuisse? Facillimum id quidem est, inquam. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Beatus sibi videtur esse moriens. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.