Eadem nunc mea adversum te oratio est. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Sit sane ista voluptas. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Bork Scisse enim te quis coarguere possit? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quis istum dolorem timet? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Nos vero, inquit ille; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Satis est ad hoc responsum. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Duo

Reges: constructio interrete. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Sed quot homines, tot sententiae; Ita multa dicunt, quae vix intellegam.

Idemne, quod iucunde? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Idemne, quod iucunde?

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quis istud possit, inquit, negare? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sint modo partes vitae beatae. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. At iam decimum annum in spelunca iacet. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?