Si longus, levis dictata sunt. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quare attende, quaeso. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Duo Reges: constructio interrete. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Prioris generis est docilitas, memoria; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Si longus, levis. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Bork Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad

vitia nihil interesse. Summus dolor plures dies manere non potest? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ego vero isti, inquam, permitto. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Est, ut dicis, inquit; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a

philosophis dicitur. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;