Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Duo Reges: constructio interrete. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.

Ostendit pedes et pectus. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod iam a me expectare noli. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Negare non possum. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Cur haec eadem Democritus? Hos contra singulos dici est melius. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Oratio me istius philosophi non offendit; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Nemo igitur esse beatus potest. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Graccho, eius fere, aequalí? Nos cum te, M. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Sed nimis multa. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Bork Mihi enim satis est, ipsis non satis. Istic sum, inquit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed hoc sane concedamus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quare conare, quaeso. Suo enim quisque studio maxime ducitur.