Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Sit sane ista voluptas. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Ut aliquid scire se gaudeant? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Ita nemo beato beatior. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Nihil ad rem! Ne sit sane;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quid de Pythagora? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Duo Reges: constructio interrete. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non

potest. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Iam in altera philosophiae parte. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Primum quid tu dicis breve? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Illi enim inter se dissentiunt. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. De quibus cupio scire quid sentias. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis

acute, nihil ad Epicurum.

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Si enim ad populum me vocas, eum. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.