Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Duo Reges: constructio interrete. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quid nunc honeste dicit? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Quo modo? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Verum esto; At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Quis istud possit, inquit, negare? Graece donan, Latine voluptatem vocant. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Isto modo ne

improbos quidem, si essent boni viri. Tria genera bonorum; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?

Summus dolor plures dies manere non potest? Quia nec honesto

quic quam honestius nec turpi turpius. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. At enim hic etiam dolore. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Et quidem, inquit, vehementer errat; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Verum hoc idem saepe faciamus. Pauca mutat vel plura sane; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Summum ením bonum exposuit

vacuitatem doloris;