Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Omnia peccata paria dicitis. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quid vero? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. In schola desinis. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Bork

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Sed tamen intellego quid velit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Duo Reges: constructio interrete. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Graccho, eius fere, aequalí? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura

contenta. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.

Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Quae cum essent dicta, finem fecimus et

ambulandi et disputandi. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Certe non potest. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Et quidem, inquit, vehementer errat; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit.