Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Bork Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Quid est enim aliud esse versutum? Hoc non est positum in nostra actione. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Minime vero istorum quidem, inquit. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quod eo liquidius faciet, si

perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Summus dolor plures dies manere non potest? Haeret in salebra. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid nunc honeste dicit? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Videsne quam sit magna dissensio? Hic ambiguo ludimur. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Num quid tale Democritus? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Erat enim Polemonis. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Duo Reges: constructio interrete. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Quod si ita se habeat, non possit

beatam praestare vitam sapientia.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.