Non est igitur voluptas bonum. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quae duo sunt, unum facit. Sed quid sentiat, non videtis. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Duo Reges: constructio interrete. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quod quidem nobis non saepe contingit. Quonam, inquit, modo? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Sed plane dicit quod intellegit. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ut id aliis narrare gestiant? Quis istud possit, inquit, negare? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Sic

vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? An hoc usque quaque, aliter in vita?

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Sed ad illum redeo. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Nemo igitur esse beatus potest. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed tamen intellego quid velit. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Falli igitur possumus.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Tum mihi Piso: Quid ergo? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An eum discere ea mavis, quae

cum plane perdidiceriti nihil sciat? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Ergo, inquit, tibi Q.