Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Nemo igitur esse beatus potest. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Deinde dolorem quem maximum?

Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Nemo igitur esse beatus potest. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Sed quid sentiat, non videtis. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut id aliis narrare gestiant? Avaritiamne minuis? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Duo Reges: constructio

interrete. Nam de isto magna dissensio est. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quid me istud rogas? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?

Quo modo autem philosophus loquitur? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Itaque his sapiens semper vacabit. Sedulo, inquam, faciam. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Deprehensus omnem poenam contemnet. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Simus igitur contenti his.

Summus dolor plures dies manere non potest? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; At,

illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.