Quae cum dixisset, finem ille. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quae cum essent dicta, discessimus. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Itaque his sapiens semper vacabit. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An hoc usque quaque, aliter in vita? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non

erit; Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Duo Reges: constructio interrete. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Cur post Tarentum ad Archytam? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Illi enim inter se dissentiunt. Esse enim, nisi eris, non potes. Ut pulsi recurrant? Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Sit enim idem caecus, debilis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ostendit pedes et pectus. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Bork Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nihil ad rem! Ne sit sane; Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Immo alio genere;

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Nobis

aliter videtur, recte secusne, postea; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Quod cum dixissent, ille contra.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Audeo dicere, inquit. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Bonum patria: miserum exilium. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.