Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Tanta vis admonitionis inest in locis; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Sed quot homines, tot sententiae;

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. A mene tu? Sed residamus, inquit, si placet. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Bork Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ut id aliis narrare gestiant? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad

Epicurum. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Id est enim, de quo quaerimus. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Videsne, ut haec concinant? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Duo Reges: constructio interrete. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quod totum contra est. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Beatus sibi videtur esse moriens.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Cur, nisi quod turpis oratio est? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.