Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Falli igitur possumus. Sed nunc, quod agimus; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Tria genera bonorum; Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Bork Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nam quid possumus facere melius? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Sed haec nihil sane ad rem; Paria sunt igitur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quo tandem modo? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Pugnant

Stoici cum Peripateticis.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Erat enim res aperta. Sed residamus, inquit, si placet. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Duo Reges: constructio interrete. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quis istud, quaeso, nesciebat? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Aliter autem vobis placet. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Immo videri fortasse.

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quod iam a me expectare noli. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quia dolori non

voluptas contraria est, sed doloris privatio. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Prioris generis est docilitas, memoria; Sed residamus, inquit, si placet.