Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sed plane dicit quod intellegit. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Cave putes quicquam esse verius. Sed haec nihil sane ad rem; Refert tamen, quo modo. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Cave putes quicquam esse verius. Non risu potius quam oratione eiciendum? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Verum audiamus. Quod vestri non item. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Ego vero isti, inquam, permitto. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Bork Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Quos quidem tibi studiose et diligenter

tractandos magnopere censeo. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Hoc est non dividere, sed frangere. Quis est tam dissimile homini. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. In schola desinis. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Satis est ad hoc responsum. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Nam ante Aristippus, et ille melius. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Non semper, inquam; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Immo videri fortasse. Sed ad rem redeamus; Quis Aristidem non mortuum diligit? Duo Reges: constructio interrete. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio

neglegendi doloris. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.