Quippe: habes enim a rhetoribus; Quis est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quare ad ea primum, si videtur; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Bork

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nulla erit controversia. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Ecce aliud simile dissimile. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Color egregius,

integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Oratio me istius philosophi non offendit; At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Non laboro, inquit, de nomine. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid enim? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Nemo igitur esse beatus potest. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te

intellego; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Duo Reges: constructio interrete. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.