Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Istic sum, inquit. Videsne quam sit magna dissensio? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Sed fortuna fortis; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Duo Reges: constructio interrete. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quamquam haec quidem praeposita

recte et reiecta dicere licebit.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Maximus dolor, inquit, brevis est. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Si quae forte-possumus.

Contineo me ab exemplis. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Suo genere perveniant ad extremum; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? At enim hic etiam dolore. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Non est igitur voluptas bonum. Ea possunt paria non esse. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Bork Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Bork Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Non laboro, inquit, de nomine.