Qui est in parvis malis. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Nunc vides, quid faciat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Duo Reges: constructio interrete. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Sed haec omittamus;

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere?

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Nobis aliter

videtur, recte secusne, postea;

Summus dolor plures dies manere non potest? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Idemne, quod iucunde? Refert tamen, quo modo. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Non laboro, inquit, de nomine. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Deinde dolorem quem maximum? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Cyrenaici quidem non recusant; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae

ratione dissentit.